Carnot Makinesi, Sadi Carnot’nun 1824 yılında yayınladığı, daha sonra William Thomson (Lord Kelvin) ve Émile Clapeyron sayesinde unutulmaktan kurtulan Réflexions Sur La Puissance Motrice de Feu et Les Machines Propre à Développer Cette Puissance (Ateşin Hareket Ettirici Gücü ve Bu Gücü Kullanacak Makineler Üstüne Düşünceler) isimli eserinde temellendirdiği ve termal işlem esasına göre çalışan bütün Makinelerin temel teorisi olarak kabul edilen, gerçekte mevcut olmayan, hayali bir Makinedir. Carnot Makinesi fiziki bir varlığı olmadığı için mekanik kayıpların tamimiyle yok farz edildiği ve tasavvur edilebilecek bütün termal Makinelerin temel fiziksel çalışma esaslarını ve maksimum veriminin şartlarını ve azami sınırlarını da belirleyen bir makinedir. Carnot Makinesi fiziki anlamda gerçek bir makine olmamakla beraber, bütün gerçek makinelerin temel prensibini ihtiva etmektedir. Carnot Makinesi ile mühendisliğin ilgilendiği gerçek termal makineler arasındaki fark, gerçek
makinelerde, önlenmesi mümkün olmayan kayıplar ve kaçaklardır ve söz gelimi, gerçek makinelerde bu yüzden, teorik makinelerde olduğunun aksine, tam bir izole sistem elde etmek mümkün değildir. Yine söz gelimi bu sebeple, hiçbir termal makinenin verimi Carnot makinesininkine eşit dahi olamaz; Carnot Makinesi, verimi maksimum olan makinedir. Carnot Çevrimi ise, Carnot makinesinin çevrimine verilen addır. Bir Carnot Çevrimi, kapalı bir hacimde bulunan bir gaza uygulanan ve ardı ardına gelen dört termal işlem aşamasından oluşur. Bu dört aşamanın ikisi izotermal, ikisi adiabatiktir.
Kaynak: Durmuş Hocaoğlu, Termodinamik’in İkinci Kanunu ve Entropi Ders Notu, Kasım, 2008.
