Uygunluk kalitesi, önceden belirlenen ve açık bir şekilde ortaya konan spesifikasyonları sağlayan ürünleri üretme veya servis sunma konusunu içerir. Bu, dizayn kalitesi ile belirlenen spesifikasyonlara üretim esnasında uyma derecesidir. Belirli bir uygunluk kalitesinin gerçekleştirilmesinde çeşitli maliyetlerin dengelenmesine çalışılır.
Uygunluk kalitesinin ölçüsü, bozuk mal yüzdesi olabilir. Kalite kontrolün etkinliği arttıkça, yani tasarlanan kalite spesifikasyonlarına uyan parça yüzdesi yükseldikçe, bozuk ürünlerin ortaya çıkardığı malzeme ve işçilik kayıpları ile tamir masrafları ve müşteri şikayetleri hızla azalır. Buna karşılık ölçme, değerleme ve koruma faaliyetlerinin yoğunluğu arttığından, bunların maliyetleri giderek yükselir. Koruma maliyeti, bozuk ürünün üretimine engel olmak amacıyla önceden alınan önlemler için yapılan harcamalardan oluşur. İşçi eğitimi, dizayn kontrolü gibi masraflar, koruma maliyeti niteliğindedir. Kontrolün etkinliği arttıkça, yani bozuk mal yüzdesi azaldıkça, farklı değişim gösteren iki maliyet eğrisi bir noktada kesişir. Bu noktanın apsisi toplam maliyetin en düşük (mini.) değer aldığı uygunluk kalitesidir [1].
Kaynak: Muhittin Şimşek, Toplam Kalite Yönetimi, 7.b., İstanbul : Alfa Yayınları, 2001, ss. 22-24.
