Erbakan altmışlı yılların sonunda Milli Nizam Partisi’ni (MNP) kurarak siyasete atıldığında en azından belli bir çevrede büyük bir heyecan doğurmuştu. Bu insanlar, küçük-orta ölçekli esnaf, tüccar kesimi, okumaları üzerinden gelenekle modernliğin arasına sıkışmış olan entelektüeller, her nasılsa bürokraside orta düzey konumlara yükselmiş ancak egemen anlayışın kenarına düşmüş teknik-bürokrat kadro, nihayet slogan düzeyinde bile olsa İslamî terminolojiye karşı derin bir hassasiyetle davranan halk katındaki insanlardı. Modernliğin şartlarında kendine yöntem bulmaya yol çizmeye çalışan İslam vurgulu yeni bir siyasal dil doğmaktaydı. Bu dilin birinci vurgusu “ahlak ve maneviyat”, ikincisi ise ağır sanayi idi. Ahlak ve maneviyat, hızlı değişim dönemlerinde değerlerde yaşanan istikrarsızlığa karşı bir duruşu temsil ediyordu. Ağır sanayi ise, İslam’la Batı arasındaki ilişkilerin yakın tarihe dair okumasında, niçin geriledik, niçin kaybettik, türünden sorulara bir mukabele, telafi edilmesi gerekene yönelik bir açıklamaydı. Ağır sanayiyi geliştirmeli, fabrika yapan fabrikalar kurulmalıydı. İslam coğrafyası Batı karşısında düşmüş olduğu zilletten ancak fenne, tekniğe, sanayileşmeye yatırım yapmakla kurtulabilirdi.
Kaynak: M. Naci Bostancı’nın Zaman Gazetesindeki “Erbakan” makalesinden derlenmiştir (Erişim Tarihi: 18 Mart 2011).
