Yararı esas alanlar, hazzı esas alanlara göre daha iyi durumdadırlar. Her yararın içinde haz bulunmaz. Bazı şeyler haz vermese de yararlı olduğu için yapılır. Ancak, eğer hayrı görmeyen bir yararcılıksa bu, sahibini “menfaatperest” yapar. Kendisine menfaati olana sarılır. Her şeye “Bundan nasıl yararlanırım?” diye bakar. Hayırsız bir yarar, sahibini adi bir çıkarcılığın kollarına atar.
Yararcının derdi kendisidir. Paylaşmaz, el uzatmaz, yardım etmez, omuz vermez, aldırmaz. Toplumun gidişatı onu ırgalamaz. Eğer hayrı gözetmeyen bir yararcılıksa bu, bazen öyle bencilleşir ki, komşunun evi yanarken, kendi yumurtasını pişirmek için seğirtir.
Hatta bu bencillik çılgınlık halini alır da, yumurtasını pişirmek için komşunun evini yakar.
Elbet, yararcı hazcıdan bir gömlek üstündür. En azından kendine faydası vardır. En azından faydalıyı faydasızdan ayırabilmektedir. Ne ki, kimi zaman kendi yararı için başkasına zarar vermekten geri durmaz. Bunun sebebi hayrı gözetmemesidir.
Kaynak: Arif Çevikel’in “Bayram: Hayrın hazzını yaşamak” (04/11/2005) yazısından derlenmiştir.
