“Koro” kelimesinin kökeni eski Yunan kültürünün en önemli lehçelerinden biri olan “İonien” lehçesindeki “khoreia – horus” kelimelerinden türemiş olan “Khoros” kelimesinden gelmektedir. Latince’de; “chorea”, sonraları “chorus”, İtalyanca’da; “coro”, İngilizce’de; “chorus”, Fransızca’da; “Choeur”, Almanca’da “chor”, İspanyolca’da “coro” (Emnalar, 1992, s.1) olarak ifade edilen “koro” teriminin dilimize 19.yüzyılın ikinci çeyreğinde “Muzıka-i Hümayun’daki” İtalyan müzikçiler yoluyla girdiği kabul edilebilir (Say, 2005).
Önceleri el ele tutuşup dans eden daha sonra da bugünkü anlamda şarkı söyleyen topluluklara bu ad verilmiştir (Yener, 2001).
Koro; sayısal oluşum, ses türü, ses kapasitesi ve tını bakımından dengeli, önceden belirlenen bir modele uygun olarak tek ya da çok sesli müzik yapıtlarını seslendirme – yorumlama amacıyla oluşturulan, etkinlikleriyle toplumun kültür ve sanat yaşamına katkıda bulunan ses topluluklarıdır. Sayısal bakımdan farklı olsa da korolar, piyano, org, orkestra veya geleneksel çalgı toplulukları eşliğinde müzik yaparlar. Bazı yapıtlarda ise çalgı eşliği yoktur. Bu korolara “A Capella” korolar adı verilir (Çevik, 1997, s.47.).
Kaynak: Yrd. Doç. Dr. Nalan Yiğit, Öğr. Gör. Oğuz Karakaya, “Türk Müziği Eğitimi Veren Devlet Konservatuarlarında Koro Eğitimi”.
