· Türkiye’de konu oldukça yeni sayılır. Ergonomi fikri, dolaylı biçimde de olsa, ilkönce Ankara Üniversitesi Ziraat Fakültesi’nde “Ziraatta Canlı Kuvvet Kaynakları” kürsüsünün kurulması ile konu edilmeye başlanmıştır. 1969 yılına kadar bu kürsüde genellikle mekanik kuvvet kaynakları üzerinde çalışılmış ve Süleyman Kadayıfçılar’ın başlattığı bu çalışmalar Dinçer’in “İnsan Emeği ve Ziraattaki Prodüktivitesi“, “Çalışma Şekli ve Kas Yorgunluğu” yapıtları ile insan faktörü konusunu da uğraş alanı içine almıştır.
· Ülkemizde ergonominin gelişiminde Milli Prodüktivite Merkezi’nin (MPM) önemli katkıları olmuştur. Kurumca düzenlenen “ergonomi“, “işyerlerinde fiziksel ortamın iyileştirilmesi“, “endüstri mühendisliğinin işletmelere katkısı” gibi seminerlerde, ergonomi düşüncesinin vurgulanması yanı sıra, MPM uzmanlarından G. İncir tarafından hazırlanarak, Kurumca yayınlanan “endüstriyel işyerlerinde çevre koşullarının etkileri (1976)” ve “ergonomi (1980)” kitapları da yararlı kaynaklar olarak, kısır olan ergonomi literatürüne öncülük etmişlerdir. Yine MPM tarafından basılmış N. Erkan tarafından (1992) Türkiye’de en kapsamlı “Ergonomi” kitabı yayınlanmıştır. Son yıllarda E. Gönen “iş ve işgücü planlaması” (1988), A.E. Özkul ve A.S. Anagün (1996), A. Sabancı (1999), B.Ali Su (2001) ve F.C.Babalık (2005) tarafından yazılmış “ergonomi” kitapları da alandaki önemli boşlukları dolduracak niteliktedir. Ç.Güler’in editörlüğünde (2004) yayınlanan “sağlık boyutuyla ergonomi” kitabı da ergonominin uygulama alanları ile ilgili çeşitli konuları içermektedir.
Kaynak:Prof.Dr.Velittin Kalınkara’nın “Ergonomi” sunumundan derlenmiştir (Derleme Tarihi: 12/06/2011).
