“Yeni Şehircilik” (New Urbanism) denilen kent planlama yönelimi ciddi bir şekilde dikkati çekmektedir. Bu hareket, geçmiş yüzyılın 90’larında Amerika’da ortaya çıkmıştır. Bu kentsel yenileme yönelimi gittikçe büyüyen kentsel problemlere çözümler bulmak istemektedir. Ölmeye yüz tutan şehir merkezleri, giderek artan “kentsel yayınma” (urban sprawl)” türü oluşan yerleşimler, büyük ölçekli betonlaşma ve sosyal yalıtılmışlık bu sorunlardan önemli birkaçıdır.
“Yeni Şehircilik” ABD’de başarılı bir bilanço sergilemektedir. Yeni Şehircilik mekansal ilkelerini büyük ölçüde klasik Avrupa Kentinin gelişim modeline dayandırmaktadır. Amerika’dan Avrupa’ya tekrar geri dönen bu reform hareketi Almanya’da da hissedilmeye başlanmıştır. Plancılar, mimarlar ve de politikacılar burada önerilen planlama ilkelerini giderek artan banliyöleşmeye alternatif olarak tartışmaktadırlar -geniş kabul gören bu teorik yönelimin uygulamada nasıl sonuçlara varacağı henüz belli olmamakla birlikte-.
Yeni Şehircilik, birçok kongre ve konferansta “kentsel kriz”den çıkış yolu olarak görülmekte birlikte, yaşlanma, göç, kapasitesi altında kullanılan teknik ve sosyal altyapı, varolan yapıların yenilenmesi ve boş alanlar gibi konularda henüz bir reçete sunmaktan uzaktır. Varolan yapılanmaya dayanan yeni bir kentsellik arayışı burada, yüzeysel bir yenileme stratejisi olan Yeni Şehircilik’ten daha çok hedefe yöneltici olabilir.
Kaynak: Christa Reİcher, Çeviren: Hasan Sinemillioğlu, Almanya’da Kentsel Planlama: Şehri Ve Çevresini Yeniden Dönüştürmek!, Planlama, 2005/3.
