Sosyal sorunlu çocuk ve gençlerin okul dışı eğitim ve terbiyesidir. Sosyal politikalar, sosyal hizmetler (sosyal çalışma), gençlik hizmetleri ve aile hizmetleri kapsamında eğitim boyutuyla yürütülen sosyal faaliyetlerinin tümüdür. Aileleri koruyucu, önleyici ve geliştirici nitelikteki eğitim faaliyetleridir. Kişilerin ve özellikle sosyal sorunlu çocuk ve gençlerin sağlıklı bir şekilde sosyalleşmesini sağlayan, kişilere sevgi, sosyal sorumluluk ve sosyal ahlak esaslarını öğreten eğitim faaliyetlerinin bütünüdür. Tarihi Gelişimi: Alman bilim adamı Adolf Diesterweg (1790–1866) tarafından ilk defa ortaya atılan bu terim, toplumda mağdur duruma düşmüş, sosyal yönden tecrit edilmiş veya şahsi yönden problemleri olan insanların sosyal hayata (yeniden) kazandırılması, bağımsız ve üretken hale gelmelerini sağlayan terapoytik, eğitimsel ve danışmaya yönelik hizmetlerin bütünüdür. Avrupa’da sosyal pedagojik hizmetler, 19. yüzyılda kilise tarafından başlatılmıştır. Hedef grup, daha ziyade sanayi devriminden olumsuz yönde etkilenen ve şehirlere göç eden büyük ailelerin çocukları olmuştur. Bu dönemde örn. Almanya’da, özellikle büyük şehirlerde kilise örgütleri tarafından muhtaç gençlere, mesleki eğitim imkanı tanıyan yurtlar, dernekler ve okulların yanında özel çocuk bakım ve(ya) gençlik evleri açılmıştır. Bugün, sosyal pedagojik hizmetlerin faaliyet alanları ile sosyal çalışmanın faaliyet alanları birbirine çok yakındır Çalışma Alanları: 1.) Evsiz-barksızların, alkol ve uyuşturucu bağımlıların, marjinal grupların, tek başına yaşayan dul ve yetimlerin sosyal entegrasyonu. 2.) Okuma yazma bilmeyenlerin okutulması ve eğitimi. 3.) Özel eğitime muhtaç çocukların eğitimi. 4.) Sorunlu çocukların eğitimi. 5.) Sosyal sorunlu aile fertlerinin eğitimi. 6.) Yabancı ve göçmenlerin eğitimi.
Kaynak: Prof. Dr. Ali Seyyar’ın katkılarıyla hazırlanmış ve Sosyalsiyaset Web Sitesinde yayımlanan “Özürlülük Terimleri Sözlüğü”nden derlenmiştir (Ziyaret Tarihi: 05/05/2010).
